Do logopedy warto się wybrać, jeżeli dziecko:

  • Nie mówi, lub mówi bardzo mało;
  • Mówi tak, że jego mowa jest niezrozumiała dla innych ludzi;
  • Podczas mówienia wysuwa język między zęby, zniekształca lub zamienia głoski;
  • Ma nieprawidłową budowę narządów mowy;
  • Mówiło i przestało albo nie mówi w określonych sytuacjach i miejscach;
  • Nawykowo mówi przez nos;
  • Oddycha przez usta i śpi z otwartą buzią;
  • Nadmiernie się ślini;
  • Ssie kciuk, wargę lub policzek;
  • Ma trudności z jedzeniem – gryzieniem, żuciem, połykanie oraz piciem
    z kubka lub przez słomkę;
  • Źle słyszy, nie różnicuje głosek;
  • Zacina się, jąka, nie mówi płynnie.

Zaburzenia i wady wymowy to nieprawidłowości, które utrudniają codzienne komunikowanie się. Są przyczyną niepowodzeń szkolnych, mogą doprowadzić do trudności dydaktycznych.

Mowa jest skarbem. Mowa jest jedną z największych zdobyczy ludzkości– dzięki niej możemy porozumieć się z innymi, przekazywać swoje myśli, uczucia, pragnienia,  dzielić się doznaniami, ukazywać wnętrze swojej duszy lub opisywać otaczający świat.

 (p. Ewa Urban).

Terapia logopedyczna jest proponowana wszystkim osobom potrzebującym pracy z logopedą, zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Wpływa na jakość życia oraz na większy komfort w kontaktach społecznych, rozwój emocjonalny.

Podstawą do zakwalifikowania do terapii jest nieprawidłowa artykulacja, obniżona sprawność aparatu artykulacyjnego, zaburzenia języka i komunikacji językowej.
Na podstawie przeprowadzonej konsultacji logopedycznej, diagnozy, badań przesiewowych opracowane są indywidualne plany terapii logopedycznej dla każdego pacjenta, w którym są dobrane odpowiednie zestawy ćwiczeń i udzielenie wskazówek jak je wykonać w warunkach domowych.

Terapia logopedyczna przebiega wielotorowo i obejmuje :

  • Usprawnianie motoryki narządów mowy;
  • Wyćwiczenie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka i warg i prawidłowego połykania;
  • Pracę nad prawidłową artykulacją;
  • Stymulowanie opóźnionego rozwoju mowy;
  • Kształtowanie prawidłowej wymowy poprzez korygowanie zaburzeń
    w zakresie strony fonetycznej, leksykalnej, gramatycznej;
  • Poprawianie jakości funkcji językowej, oddechowej, fonacyjnej;
  • Ćwiczenia emisyjno – głosowe;
  • Rozbudowanie zasobu słownictwa czynnego i biernego;
  • Doskonalenie wymowy już ukształtowanej;
  • Wypracowanie alternatywnych zachowań komunikacyjnych, zachowań społecznych ( stosowanie się do reguł, nawiązywanie kontaktu z dorosłymi, starszymi dziećmi i rówieśnikami);
  • Stymulacja zabawy – ćwiczenia rozbudowanych sekwencji z użyciem języka
    w dialogach;
  • Stymulacja lewej półkuli mózgu ( naśladowanie, kontynuowanie, uzupełnianie sekwencji i szeregów, wskazywanie relacji);
  • Ćwiczenia pamięci i percepcji słuchowej, słuchu fonemowego, przetwarzania słuchowego;
  • Ćwiczenia myślenia sytuacyjnego, przyczynowo – skutkowego, przez analogię;
  • Stosowanie technik relaksujących i rozluźniających.

 Odpowiednio wcześnie podjęta terapia logopedyczna znacznie skraca czas jej trwania!

Płynność mówienia polega na prowadzonej w prawidłowym tempie i rytmie swobodnej wypowiedzi czyli przechodzeniu od jednego segmentu wypowiedzi do następnego. Jeżeli na jakimkolwiek poziomie wypowiedzi dochodzi do większych lub mniejszych nieprawidłowości, mówimy o niepłynności mówienia.

Podstawowe symptomy jąkania:

  • Powtarzanie – głoski (wielki t-t-t-traktor), sylaby (mała sy-sy-syrenka), części wyrazu (mała loko, loko lokomotywa), itp.
  • Przeciąganie głoski np. aaaaaaaaarbuz
  • Blokowaniu się w trakcie mówienia z niemożnością przejścia do kolejnej głoski, sylaby
  • Nienaturalnej pauzy (momenty ciszy) w trakcie wypowiedzi
  • Embolofazje, czyli nawyk rozpoczynania zdania od samogłoski „a” lub dźwięku pośredniego „e”, „y”. („eeeee dziś porozmawiamy o eeee podstawowych prawach eeeee fizyki”)
  • Tachylalia – zbyt szybkie, nieregularne tempo mówienia.
  • Bradylalia – zbyt wolne, nieregularne tempo mówienia
  • Dysrytmia – nierytmiczne mówienie (raz wolno, raz szybko)

 Główne metody terapeutyczne wykorzystujące następujące działania logopedyczne:

  • rytmizacja mówienia
  • zwolnienie tempa mówienia
  • kontrola gospodarki oddechowej
  • regulacja napięcia mięśni podczas mówienia
  • wsparcie gestykulacyjne
  • trening słuchowy
  • relaksacja

A także ćwiczenia fonacyjne, muzyczne, recytacja, elementy dramy.

Terapia miofunkcjonalna ( MFT) wg Anity M. Kittel

Terapia miofunkcjonalna skierowana jest do dzieci i dorosłych z zaburzeniami miofunkcjonalnymi.

Co to są zaburzenia miofunkcjonalne?

  • Niewłaściwe stany napięcia mięśniowego w obszarze jamy ustnej, powodujące, że język i wargi nie potrafią utrzymać prawidłowej pozycji spoczynkowej;
  • Nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka podczas połykania: koniec języka lub brzegi napierają na zęby albo między zęby prowadząc do ich przesuwania lub deformowania szczeki;
  • Złe nawyki, które mogą skutkować wadą zgryzu, również wtórną, po zakończeniu leczenia ortodontycznego.

Terapia zalecana jest kiedy obserwujemy:

  • nieprawidłowe oddychanie torem ustnym, otwarte, wiotkie wargi;
  • słabe napięcie mięśniowe języka, pozycja spoczynkowa języka napierająca na zęby lub pomiędzy zębami;
  • znudzony wyraz twarzy;
  • połykanie międzyzębowe;
  • wiotka postawa ciała;
  • zaburzenia funkcji mowy i głosu;
  • wąskie, wysokie podniebienie;
  • nieprawidłowa artykulacja;
  • wady zgryzu.

Konsekwencje nieleczonego zaburzenia miofunkcjonalnego mogą powodować:

  • nieodwracalne wady wymowy, problemy z artykulacją, niewyraźną mową;
  • nieprawidłowy zgryz;
  • brak widocznych efektów w leczeniu ortodontycznym;
  • zaburzenia koordynacji oko – ręka;
  • problemy z wytrwałością, koncentracją i motywacją;
  • problemy z koncentracją ruchową;
  • problemy z postawą ciała.

Terapia miofunkcjonalna ma na celu uzyskanie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka i połykania. Pacjent systematycznie pracuje pod opieką terapeuty, wykonuje ćwiczenia praktyczne na podstawie bloków ćwiczeniowych „ ZAP / LAP”, „ Ćwiczenia ciała”, „ Ćwiczenia języka i warg”, „ Ćwiczenia zasysania”, „ Ćwiczenia połykania”, ćwiczenia orofacjalne, które następnie powtarza i utrwala w warunkach domowych. Warunkiem sukcesu terapii jest systematyczna praca. Dzięki współpracy lekarzy ortodontów z logopedami efekty leczenia ortodontycznego są szybsze i trwalsze.

Zajęcia logopedii medialnej są skierowane do osób, których praca związana jest z częstym używaniem głosu i wystąpieniami publicznymi.

Prozodia, dynamika, głośność wypowiedzi musi być kształtowana świadomie. Znajomość techniki mowy wpływa na prawidłowe akcentowanie, wyrazistość artykulacyjną, dykcję, intonację, dobre operowanie oddechem etc. Takie umiejętność są niezwykle ważne dla mówców. Osoby, których praca zawodowa wymaga zwiększonej eksploatacji głosowej to np. aktorzy, lektorzy, prezenterzy, wokaliści  jak również wykładowcy, prawnicy, dziennikarze, politycy, trenerzy, nauczyciele i wiele innych. Logopedia medialna zainteresuje wszystkich, którzy mają potrzebę rozwijania swoich kompetencji językowych w zakresie pracy głosem.

Zajęcia wokalne są przeznaczone dla dzieci, młodzieży i dorosłych i prowadzone są w trybie indywidualnym. Lekcje obejmują ćwiczenia oddechowe, impostację głosu, ćwiczenia artykulacyjne i dykcyjne, wprawki wokalne, ćwiczenia intonacyjne kształtujące słuch, pracę z mikrofonem, pracę z repertuarem i interpretację piosenki. Celem ćwiczeń jest postawienie i podparcie głosu, posługiwanie się głosem przy prawidłowej emisji, poprawę jego dźwięczności dzięki usprawnieniu pracy rezonatorów, poszerzenie skali, uzyskanie mixu wokalnego (praca dwoma rejestrami), uzyskanie prawidłowego brzmienia samogłosek, poprawę wyrazistości artykulacyjnej i uświadomienie, że każdą piosenkę należy interpretować aby skutecznie przekazywać emocje. Uczestnik zajęć ma również posiąść wiedzę w jaki sposób dbać o głos aby go nie nadwyrężać i forsować. Zajęcia są również prowadzone dla osób nieśpiewających, które są zainteresowane formą nauki prawidłowej emisji głosu w mowie.

Pracą dziecka jest zabawa.
Dzieci uczą się poprzez wszystko, co robią.
                                     (Carolyn Hooper).

Terapia ręki i motoryki małej

Terapia ręki pojawiła się na potrzebę usprawniania małej motoryki czyli precyzyjnych ruchów dłoni i  palców mających na celu koordynację wzrokowo – ruchową, koordynację całego ciała u najmłodszych. Ćwiczenia grafomotoryczne  pobudzają u dziecka wszystkie zmysły, poprawiają funkcjonowanie i doskonalenie ruchów precyzyjnych, w tym przygotowanie do pisania, kształtowania umiejętności rysowania. Ćwiczenia motoryki małej polecane są uczniom z zaburzeniami ryzyka dysleksji, dysgrafii, z zaburzeniami  w zakresie napięcia mięśniowego. Terapia ręki uczy cierpliwości, koncentracji i skupienia uwagi. Stymuluje ogólny rozwój dziecka.

Terapia skierowana jest do dzieci przede wszystkim wykazujących:

  • zaburzenia napięcia w obrębie kończyny górnej;
  • nieprawidłową postawę ciała;
  • problemy z wykonywaniem codziennych czynności;
  • problemy w zabawach manipulacyjnych;
  • problemy grafomotoryczne ( pisanie, malowanie), szybka męczliwość;
  • zaburzenia koordynacji wzrokowo – ruchowej.

Podczas opracowania i wdrażania programu terapii z dzieckiem realizowane są m.in. treści:

  • terapia nadwrażliwości w obrębie zmysłu dotyku;
  • wzmacnianie mięśni brzucha, grzbietu;
  • ćwiczenia rozruchowe i stymulujące czucie głębokie;
  • ćwiczenia manualne;
  • ćwiczenia manipulacyjne;
  • techniki plastyczne i graficzne wspomagające naukę pisania.

Powiedz mi, to zapomnę.
Naucz mnie, to może zapamiętam.
Zaangażuj mnie, to się nauczę.  
( Benjamin Franklin).

Terapia pedagogiczna

Celem nadrzędnym terapii pedagogicznej jest stworzenie możliwości wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego dziecka ze specjalistycznymi potrzebami i modelem pracy z uczniem zdolnym.

Cele programu zajęć:

  • Eliminacja niepowodzeń szkolnych;
  • Usuwanie przeszkód adaptacyjnych ucznia w środowisku szkolnym;
  • Wyrównywanie istniejących braków;
  • Usprawnianie zaburzonych procesów psychomotorycznych istotnych do opanowania umiejętności czytania i pisania;
  • Nauka czytania i pisania metodą glottodydaktyki;
  • Praca nad prawidłowym przetwarzaniem słuchowym;
  • Motywowanie do przezwyciężenia trudności w nauce;
  • Stworzenie możliwości wszechstronnego rozwoju umysłowego; psychicznego
    i społecznego dziecka na miarę indywidualnych możliwości;
  • Opracowanie i wdrożenie ścieżki indywidualnej ucznia zdolnego według jego zainteresowań i uzdolnień;
  • Wyrabianie poczucia własnej wartości.

Praca na zajęciach ma charakter indywidualny, dostosowany do możliwości każdego dziecka. Indywidualizacja ta polega na stałym monitorowaniu przebiegu i efektów pracy każdego dziecka, powolnym stopniowaniu trudności, systematyczności i ciągłości oddziaływań. Realizowaniu poszczególnych wskazań również do pracy rewalidacyjnej dla dzieci z dysleksją, z zespołem Aspergera i zaburzeniami ze spectrum autyzmu. Punktem wyjścia jest dogłębna analiza potrzeb edukacyjnych i możliwości indywidualnych uczestników zajęć.
Układy ćwiczeń, o różnym stopniu trudności, poprzedzone są krótką i jasną instrukcją. Bardzo ważne jest ocenianie postępów wzmacnianiem pozytywnym.

Dzieci mają wręcz cudowną moc,
aby zmieniać się we wszystko,  
w co tylko zapragną.
 

(Jean Cocteau)

Zajęcia z elementami arteterapii dla dużego i małego

Arteterapia to spontaniczna, nieskrępowana twórczość człowieka powiązana z wykorzystaniem szeroko rozumianych dzieł sztuki
i uprawiania sztuki (np. rysowania, malowania, lepienia, rzeźbienia, śpiewu, tańca, poezji, biografii i pamiętników, czytelnictwa itd.
( W. Dykcik).

Terapia przez sztukę z wykorzystaniem elementów:

  • Dramy

Dzięki pracy nad tekstem dzieci wnikają w tekst utworu, utrwalają jego treść, rozwijają wyobraźnię i twórczą ekspresję. Pomaga przezwyciężać nieśmiałość, zrozumieć siebie.

  • Muzykoterapii

Terapia muzyką to przede wszystkim zabawa, która dziecko zaciekawia, pochłania, daje poczucie bezpieczeństwa i jest źródłem przyjemności oraz radości. Można dołączyć choreoterapię ( ruch, taniec). Proponowana dla osób nadmiernie ruchliwych, które poprzez aktywność fizyczną mogą rozładować zbyt dużą energię, zaspokoić potrzebę ruchu, głównie u dzieci w wieku wczesnoszkolnym i przedszkolnym.

  • Technik plastycznych

To twórczość spontaniczna, na zadany temat, na gotowych wzorach.

Zajęcia odbywają się w formie indywidualnej lub grupowej.
Arteterapia jest doskonała dla pacjentów w każdym wieku, niezależnie od posiadanych umiejętności.

Zaburzenia głosu (dysfonia) może mieć charakter organiczny i/lub czynnościowy czy psychogenny. Głównym sposobem rehabilitacji głosu w dysfonii jest reedukacja prawidłowych nawyków głosowych i wyeliminowanie czynnika wywołującego zaburzenie.

Podstawą rehabilitacji głosu jest nauka poprawnej emisji głosu, czyli odpowiednie łączenie czynności oddychania, fonacji i artykulacji. Ogromne znaczenie mają również prawidłowe funkcje w obrębie traktu głosowego. Odpowiednia emisja głosu nie powinna powodować uczucia dyskomfortu, zmęczenia czy bólu. Rehabilitacja głosu musi być prowadzona systematycznie. Zazwyczaj trwa kilka miesięcy, czasami jednak dłużej. Wiele ćwiczeń może być wykonywanych przez pacjenta w warunkach domowych po odpowiedniej instrukcji logopedy – terapeuty głosu.

W przypadku zaburzeń głosu wynikających z porażenia fałdów głosowych ćwiczenia rehabilitacyjne należy rozpocząć bardzo wcześnie, aby zapobiegać zmianom zanikowym mięśnia głosowego oraz zmianom zwyrodnieniowym w stawie pierścienno-nalewkowym.

Podczas rehabilitacji głosu wykorzystujemy m.in. następujące techniki: metoda NOVA-Vox, metoda Froeschelsa, metoda Gutzmanna, Lax Vox z zaawansowaną, rozszerzoną techniką Doctor Vox Therapy (DVT). W pracy nad terapią zaburzeń głosu ważna jest interdyscyplinarna współpraca między pacjentem a logopedą i foniatrą, czasami również fizjoterapeutą czy psychologiem.

Czyli wczesna, kompleksowa i systematyczna pomoc dzieciom zagrożonym nieprawidłowym rozwojem, dzieciom z wadami słuchu czy z opóźnionym rozwojem mowy, stymulowanie funkcji odpowiedzialnych za rozwój psychomotoryczny i komunikacyjny, a także pomoc ich rodzinom w nabywaniu przez nich umiejętności postępowania z dzieckiem.

Rozwija sprawności językowe oraz kształtuje umiejętności rozpoznawania dźwięków otoczenia oraz dźwięków mowy. Skierowana jest dla dzieci i osób dorosłych z wadą słuchu (posiadające aparaty słuchowe lub implanty ślimakowe).
W terapii surdologopedycznej najważniejsze jest to aby ją podjąć w momencie stwierdzenia wady słuchu.

Terapia surdologopedyczna obejmuje:

  • wychowanie słuchowe,
  • analizę i syntezę słuchową oraz pamięć słuchową,
  • ćwiczenia rozumienia mowy,
  • stymulacja ekspresji mowy oraz kształtowanie prawidłowej wymowy głosek,
  • stymulacja procesów poznawczych w zakresie orientacji przestrzennej, uwagi, pamięci, myślenia przyczynowo-skutkowego oraz abstrakcyjnego,
  • wczesna nauka czytania metodą sylabową,
  • ćwiczenia komunikacji pozawerbalnej (gest, mimika, daktylografia, język migowy)

Celem terapii surdologopedycznej jest przygotowanie osoby z wadą słuchu do swobodnego porozumiewania się z otoczeniem oraz doskonalenie wyrazistości wypowiedzi.

TOP